De feiten

Dr. Jan Kuks, neuroloog UMC Groningen

Hier volgen de feiten rond de medische fout bij Sophie Hankes.

Wie :Prof. Samii en dr. Tatagiba, neurochirurgen.
Wat : experimentele neurochirurgie, zonder voorafgaande informatie en zonder voorafgaande toestemming. Samii en Tatagiba plaatsten teflonwatten tussen hersenstam en rechter slagader vertebralis, zie operatieverslag bij documenten.
Waarom : compressie van verdikte rechter slagader vertebralis op hersenstam. Bij rechtsdraaiing van het hoofd leidde de compressie tot een te hoog hartritme en bewusteloosheid, zie operatieverslag en zie verslag onderzoek ziekenhuis juni 2000, bij documenten.
Waar : ziekenhuis afdeling neurochirurgie Duitsland
Wanneer : 24 november 2000
Gevolgen : zes weken na de operatie ontstond bewusteloosheid binnen twee minuten na zitten, staan en lopen. Oorzaak: te hoog hartritme door de druk van de teflonwatten op de hersenstam, waar hartrimte en bloeddruk gereguleerd wordt, zie artikel inzake verkeerde operatietechniek bij de aandoening.Toch hebben de neurochirurgen S. en T. de teflonwatten niet verwijderd.
Sterker nog: zij wilden de oorzaak van de bewusteloosheid wijten aan psychisch disfunctioneren.
Regulatie van hartritme regulatie is onderdeel van het autonome zenuwstelsel, dat onafhankelijk van de wil van de mens functioneert. Dit hoort tot de basale kennis van artsen, dus ook Kuks weet dit.
Het psychologiseren van de oorzaak van een medische fout is een bekende strategie van falende artsen, zie oa Leemten in de slachtofferhulpverlening van Prof. J.van Dijk, 2009.
Sophie Hankes lag 6 maanden in een Amsterdams ziekenhuis en kreeg geen diagnostiek, geen eerlijke informatie en geen herstelbehandeling.

Een tweede operatie volgde door een Amerikaanse neurochirurg. Hij gaf aan dat er nog een derde compressie zat, maar koos ervoor om nog meer teflon te plaatsen bij de hersenstam.
Dit was niet afgesproken.

Na 8 weken trad de bewusteloosheid binnen 2 minuten na zitten, staan en lopen weer op. Dit leidde tot circa een jaar op bed moeten liggen, want.....artsen gaven geen eerljke informatie en geen hulp.

Herfst 2002 vond Sophie Hankes uiteindelijk een interniste die haar binnen 10 minuten, na het horen van de symptomen direct de diagnose wist te vertellen: posturele tachycardie, te snel hartritme bij rechtopzijn. De interniste schreef betablokkers voor, medicatie die hartritme en bloeddruk verlaagt en binnen een week was het voor Sophie Hankes mogelijk om te zitten, staan en lopen.
Dit betekent dat zij bijna twee jaar ten onrechte op bed heeft gelegen, enkel en alleen omdat artsen geweigerd hebben om haar de betablokkers voor te schrijven!!!
Vanaf eind 2002 kan Sophie dankzij dagelijkse inname van betablokkers zij het ernstig beperkt zitten, staan en lopen. Zij is rolstoelafhankelijk.

Sinds Sophie invalide werd door de experimentele neurochirurgie krijgt zij vrijwel geen eerlijke informatie, geen adequate diagnostiek en geen adequate medische behandeling.
Dit is een dagelijkse nachtmerrie.

Kuks koos voor wegsturen en doodzwijgen, voor het publiceren van een ingezonden brief, voor het uitlokken en aanspannen van een kort geding. Hij blijft zwijgen ondanks het ontvangen van schriftelijke medisch wetenschappelijke informatie inzake de diagnose, de foutieve operatietechniek en de gevolgen van de foutieve operatie.
Rechter van der Burg-van Geest koos voor verzwijgen van de feiten en de 51 schriftelijke bewijsmiddelen, ingebracht door Sophie.

Artsen en rechter van der Burg-van Geest veroorzaken op deze wijze vermijdbaar leed bij Sophie.
De waarheid zal zegevieren.